Arjantin ve Patagonya'da 2 Hafta
Bölüm 6
Yazmaya; “Patagonya’yı
hep görmek istemişimdir” gibi klişe bir
cümle ile başlamak bu coğrafyaya büyük haksızlık olurdu sanırım. Patagonya'yı sıradanlaştırmış olurdum. Ne bileyim; Paris'i, Hindistan’ı, hatta Everest’i hep
görmek istemiş olabilirsiniz. Ve görürsünüz de… Çünkü Paris, Hindistan ve hatta Everest bu dünyadadırlar da Patagonya değildir sanki... Sanki Patagonya çok uzaklarda, hayali
bir yerdir.
“İstanbul'u en iyi bilen kişi" profesyonel rehber Saffet Emre Tonguç; “Sadece adının cazibesinden bile
insanların gidebileceği bir yer” demiş Patagonya için.
Tıp Fakültesini bitirir
bitirmez dünya seyahatine çıkan Bekran Sarsılmaz ise, "Yol Hiç Bitmez Uzar gider" isimli sitesinde esprili bir şekilde “Türkler
için uzaklık birimidir” diye yazmış.
Oda TV’den Gülcan Özcan'a göre Patagonya; “Daha
öteye gidilemeyecek en uzak nokta”.
Uzaklar II isimli teknesiyle Horn Burnu’nu geçen -ve daha da öteye gidebilen!- Osman Atasoy'un gidip
geldikten sonra söyledikleri de şöyle; “Patagonya birçok kişi gibi bana da var olmayan
bir yerin simgesel ismiymiş gibi gelirdi. Ama öyle değilmiş, Patagonya sahiden
var olan, hakiki bir yer...”
Benim bu konuda söyleyecek çok özel bir cümlem yok. Benim için Patagonya kesinlikle gerçekti. Şu ana dek görebildiğim en heyecan verici coğrafyaydı, muhteşem manzaralar, buzullar, dağlar, göller, nehirler ve tertemiz bir gökyüzüydü. Ve bir de ilk kez çıplak gözle gördüğüm bu topraklara özgü canlılardı…
Dünyanın kalanına çok
uzak, bu sanki “var olmayan” ama gerçek topraklar Güney Amerika’nın güneyinde
yer alıyor. Büyük bölümü Arjantin’e kalanı Şili’ye ait bu bölgenin yüzölçümü de bir milyon kilometrekareden
biraz daha fazla. Patagonya olarak adlandırılan bu bölgede yaşayan nüfus da ancak 2 milyon kadar. Kilometrekareye 1,9 kişi düşüyor.
Bildiğiniz ıssızlık yani!
Pampa denilen uçsuz bucaksız
otluk steplerinde güçlü rüzgârların estiği ve Kutuplardan sonra yeryüzündeki en
büyük buzul alanlarına sahip Patagonya, en azından benim için, bu gezinin asıl
hedefiydi…
Iguazu sonrası Buenos Aires'deki bir kaç saatlik bekleyişin ardından 3 saatlik bir uçuşla El Calafate havalimanına ulaştık. Patagonya'nın giriş kapısı El Calafate Havalimanından bizi bekleyen minibüsümüz ile doğrudan El Chalten’e doğru yola
çıkıyoruz. Havalimanı çıkışında önümüzdeki 3,5 saat ve 220 kilometre boyunca pek fazla değişmeyecek
olan uçsuz bucaksız pampaların görüntüsü karşılıyor bizi.
 |
| Patagonya'dayız... Lago Argentina |
 |
| El Chalten'e doğru yol alırken |
 |
| Ne güzel filmdir! |
Yolun yarısında bir kahve
içmek için Hotel de Campo La Leona’da duruyoruz. Burası La Leona nehrinin
yanında kurulmuş küçücük bir otel. Fakat önemli bir mekan… 1800'lerin sonunda burada yerleşimcileri ve koyunlarını nehrin karşısına geçiren bir sal varmış. Atlantik kıyısından yaklaşık 1 ayda gelen yerleşimciler, burada sal ile karşıya geçmek için sıralarını beklerken konaklarlarmış. Hatta bu sal 1974'de La Leona üzerindeki köprü inşa edilene kadar da aktifmiş.
La Leona
Patagonya argosunda dişi puma demek. Nehre bu ismi veren de ünlü Arjantinli kâşif ve bilim adamı Francisco Perito Moreno. Moreno; bu ismi, bölgede dişi bir
puma tarafından saldırıya uğrayıp ciddi biçimde yaralandıktan sonra koymuş. İsim tanıdık geldi değil mi?
Bu küçük otelle ilgili
bir diğer ilginç öykü de şu; 1905 yılında 3 bilinmeyen Gringo –yani Amerikalı- burada
bir süreliğine konaklamışlar. Gringolar ayrıldıktan sonra yerel polis elindeki aranıyor ilanlarıyla
çıkagelmiş. Otelin o dönemdeki sahipleri de ilanlarda arananları hemen tanımışlar. Bir süre önce ayrılan konukları ünlü soyguncular Butch Cassidy, Sundance Kid ve
eşi Ethel Place’miş… Bu üçlü ile bilgi kaynağı 1969 yılı yapımı Paul Newman ve Robert
Redford’lu harika film Sonsuz Ölüm (Butch Cassidy and the Sundance Kid) olan
bendeniz, bu kadar güneye indiklerini bilmiyordum açıkçası. La Leona’nın
duvarlarında bu önemli konuklara ait aranıyor ilanlarını görmek hoş bir sürpriz
oldu…
 |
| Hotel de Campo La Leona |
 |
| Arkada La Leona Nehri -Rio La Leona- |
 |
| La Leona Hotel'den; Butch Cassidy'e ait aranıyor ilanı...Paul Newman'a kıyasla pek bir çirkinmiş, değil mi? |
 |
| La Leone'den, Restoran bölümü |
(Birkaç gün sonra El
Calafate’de Perito Moreno'da bize eşlik eden rehberimiz Pilar'ın tavsiyesi üzerine harika limonlu keklerini denemek üzere
gideceğimiz La Zaina Cafe'nin sahibesinin, La Leone’yi birkaç
kuşak yöneten aileden olduğunu öğreneceğiz. Bu cana yakın hanımefendi Butch
ve Sundance ile ilgili öykünün doğru olma ihtimalinin düşük olduğunu anlatacak
bize… Ama bu öykünün ayrıntıları daha sonra!)
La Leone’den çıktıktan
sonra yaklaşık 1.5 saat daha yol yapıp kararan havayla birlikte El Chalten’e vardık.
El Chalten, El Calafate’nin
220 kilometre kadar kuzeyinde, 1985 yılında kurulmuş bir kasaba. Kasaba
başlangıçta Arjantin’in Şili ile olan sınırının güvenliğini sağlamak için
kurulmuş. Fakat günümüzde kasabanın var olma nedeni turizm; dağcılar ve
trekking meraklıları için ünlü Fitz Roy ve Cerro Torre dağlarının base camp’i burası…
Fitz Roy, veya Cerro Fitz Roy; El Chalten
kasabası yakınında ve yer alan ve adını Darwin’İn meşhur gemisi HMS Beagle’nın
kaptanı Robert Fitz Roy’dan alan bir dağ. Himalaya’lara kıyasla oldukça mütevazı
bir yüksekliği olsa da yeryüzünde tırmanması en zorlu dağlardan biri olarak
biliniyor. Los Glacieres Ulusal Parkındaki bu en yüksek doruğun yüksekliği sadece
3359 metre.
El Chalten'e girer girmez
önce otelimiz Kalenshen’e yerleştik ve ardından akşam yemeği için yürüyerek
Ritual del Fuego isimli restorana geçtik. Restoran sevimli, yemekler güzel, yemeğin yanında değişik enstrümanlarla dünyanın farklı köşelerinden ezgiler çalan iki genci izlemek ise oldukça keyifliydi.
 |
| Gün batımından hemen önce uzaklarda El Chalten |
 |
| El Chalten |
 |
| El Chalten; Harika ev yapımı dondurmaları olan Domo Blanco Confiteria |
 |
| El Chalten; Bir tarafı tırmanma duvarı olarak işlev gören El Muro Restoran |
 |
| El Chalten'in tek caddesi |
Ertesi sabah zorlu bir
maceraya uyanıp düştük yollara. El Chalten kasabasının bitip, ünlü trekking rotası
Sendero al Fitz Roy’un -Fitz Roy Patikası- başladığı noktadan ormana giriyoruz. Pek de kolay sayılamayacak bir eğimle tırmanmaya
başlıyoruz. Uzunca bir süre muhteşem manzaralar eşliğinde yürüdükten sonra ilk
mola yeri Laguna Capri’ye varıyoruz. Sanırım bu yürüyüş 3 saat kadar sürdü. Burada gölün hemen kenarında orman
içerisinde, çadırlardan oluşan bir de kamp var. Bölgeye özellikle trekking yapmak için gelenler birkaç gün süren programlarda bu kamplarda konaklıyabiliyorlar.
Ardından Laguna de Los Tres’e doğru yola devam ediyoruz. Laguna de Los Tres, Fitz Roy dağına en yakın noktadaki lagün ve hiç tartışmasız dünyanın
en ünlü trekking rotalarından biri... Los Tres yani üç veya
üçlü ismi ise lagün kıyısından görebileceğiniz manzaradan geliyor. Ancak bu
noktada üç zirveyi en iyi şekilde görebiliyorsunuz; Fitz Roy (3,359 m),
Poincenot (3,002 m) ve Saint-Exupéry (2,558 m).
Anlatmaya bu kadar iddialı başladıktan sonra
sonunu da aynı şekilde getirmek isterdim ama maalesef ben sonuna kadar
gitmedim. Bu rotanın son bölümü oldukça dik. Ayrıca hava kararmadan El Chalten’e
dönebilmek için bu son 4-5 kilometrelik bölümü bir hayli hızlı tırmanmak gerekiyor.
Ben de, gruptaki pek çok kişi gibi o zorlu son bölümün başladığı Rio Blanca nehri kıyısındaki kamp, Campamento Poincenot'a kadar gittim sadece. Orada Fitz Roy karşısında uzanıp, muhteşem manzara eşliğinde yanımda getirdiğim paket öğle yemeğimin tadını çıkardım.
(Sırf kıskançlığımdan o zorlu son bölümü
tamamlayıp en yukarıdaki muhteşem Laguna de Los Tres ve Fitz Roy manzarasına karşı, yerel rehberimiz
Pablo’nun doğum günü olması nedeniyle yanında getirip ikram ettiği Cider'ı yudumlayan o Dört kişinin adını vermiyorum… Fakat adını vermesem de sitesi Gezekalın'da o dört kişiden birinin Laguna de Los Tres'de çektiği harika fotoğraflar var.)
 |
| Yolun henüz başları; El Chalten'in kıyısında yer aldığı De Las Vueltas Nehri |
 |
| Ulusal Park içerisinde doğaya hiçbir müdahale yok. Kuruyan ağaç dalları olduğu gibi duruyor...Ulusal Parktan bir taş bile almanız yasak |
 |
| Laguna Capri yakınında orman içerisindeki kamp |
 |
| Laguna Capri |
 |
| Rio Blanca ve Poincenot Kampına doğru yola devam... |
 |
| İki tepenin arasında kendini gösteren Las Piedras Blancas Buzulu. Fitz Roy'da birleşen 3 farklı buzul var |
 |
| Başı her daim dumanlı Fitz Roy |
 |
| Günün en "bulutsuz" anında Fitz Roy |
 |
| Yol boyunca karşımıza çıkan farklı manzaralardan... |
 |
| Tatlı sularından bol bol içtiğim derelerden biri... |
 |
| Laguna Capri |
 |
| Poincenot Kampı; Ulusal Parkı korumanın şartları |
 |
| Son fotoğraf yine Laguna Capri'den. Arkada kendini göstermeye başlayan Fitz Roy ile birlikte... |
Gün boyu içerisinde
yürüdüğümüz Ulusal Park, Los Glaciares Ulusal Parkının küçük bir bölümüydü
sadece. Oldukça popüler bir trekking rotası olmasına rağmen temizliği beni
şaşırttı. Etrafınızda doğaya ait olmayan en ufak bir şey görme şansınız yok. Ne
bir pet şişe, ne bir poşet, ne de bir bira kutusu... Pek çok yerde patikanın dışında yürümemeniz konusunda uyaran tabelalar bile var; kırılgan bitki örtüsüne zarar vermemeniz
için. Lagün ve akarsulardaki buzullardan gelen sular tertemiz ve lezzetli. Umarım hep böyle kalır.
En son etabı pas geçsem
de oldukça zorlu sayılabilecek neredeyse 19 kilometrelik (tam olarak 18,8 km.)
yürüyüşün ardından, sabah 9 gibi başladığımız noktaya ancak öğleden sonra 5
gibi ulaştım. Fakat tüm bu manzaraları görmek için bu yorgunluğa değerdi doğrusu…
Akşam yemeği Patagonicus
Restorandaydı. Yolun sonuna kadar gidebilenler, diğerlerine “hafif yukarıdan bakıp” havalarını
atarken, et dışında bir mutfağı da olan Arjantin’in popüler yemeği Locro’yu
denedik.
Sonraki gün bizi sadece
Patagonya’da yaşanabilecek bir macera bekliyor.
Sürecek